ناخودآگاه هریک از ما به نامیرایی خود یقین دارد.

آدم اکراه دارد که بگوید نیت «شاد بودن انسان» در برنامه «آفرینش» جایی نداشته است

“تمدن” به مجموعه ی دستاوردها و نهادهایی گفته می شود که زندگی  ما را از زندگی حیوانی پیشینیان دور می کند و دو هدف دارد: یکی نگاهبانی  از انسان در برابر طبیعت و دیگری تنظیم روابط بین انسانه

عواطف و هیجانها مجموعه ای گسترده از دریافت های حسی ما می باشد  که در شرایطی خاص، آن را تجربه می کنیم و در فرایند رفتاری ما تاثیر بسزایی دارند. 

تسلط بر طبیعت تنها شرط نیک بختی انسان نیست، چنان که تنها هدف کوشش های تمدن هم نیست، اما نمی توان بی ارزش بودن پیشرفت های تمدن را از آن نتیجه گرفت

فایده ی نظم، انکار ناشدنی است، زیرا بهترین امکان بهره گیری از مکان و زمان را به انسان می دهد و در ضمن، نیروهای روانی او را پاس می دارد.

نظم، نوعی اجبار در تکرار است که وقتی برقرار شد، مشخص می کند که یک کار، کی، کجا و چگونه انجام شود و با این روش، آدمی را از درنگ و تردید در تکرار موارد مشابه به دور می دارد.

نهفته ترین اسرار ذهن چیزی است که می توان آن را به هشیاری در آورد

زیبایی که حاضر نیستیم آن را از خواسته های تمدن حذف کنیم، نمونه ای است برای نشان دادن اینکه هدف تمدن، تنها سود بردن نیست

لطیفه ها در حقیقت به این دلیل ساخته می شوند که مایه ی شادی دیگران گردند و چیزی را که پیش تر پنهان بود- یا ابراز نگردیده- بیرون بیاورند.

ما به طنز نیازمندیم، زیرا هرچه بزرگتر می شویم این آمادگی را پیدا می کنیم  که افرادی ترشروی و غمگین شویم، اما بچه ها به راحتی می خندند.

انسانها اکنون در چیرگی بر طبیعت تا جایی پیش رفته اند که می توانند به کمک آن،  یکدیگر را تا آخرین نفر نابود کنند.

دگرگونی روح، روندی تکاملی است.

زندگی جمعی انسان تنها زمانی امکان پذیر می شود که افراد زیادی گرد هم آیند  که از یکایک افراد جمع، نیرومندتر و در برابر فرد، یکپارچه باشند

عدالت از لوازم تمدن است، یعنی این ضمانت که نظام حقوقی استقرار یافته،  از این پس به سود فرد شکسته نشود

دانش باید توهم های متافیزیکی، پیشداوری ها و خرافه ها را پشت سر بگذارد، اما مفهوم عقلانیت (یعنی حقیقت، آزادی و عدالت) را به عنوان سنت  از نسلی به نسلی منتقل کند.